Test kart SDHC 16GB Class 10 - Przegląd popularnych modeli

Jeszcze niecałe dwie dekady temu hasło "karta pamięci" kojarzyło się co najwyżej ze spisaniem listy zakupów. Sytuacja uległa zmianie, gdy w 1994 roku firma SanDisk zaprezentowała światu standard Compact Flash - pierwsze nośniki pamięci wykorzystujące pamięć półprzewodnikową. Jak to zwykle bywa z nowościami, karty były drogie, więc dynamicznie rozwijający się rynek amatorskich aparatów cyfrowych czy przenośnych odtwarzaczy szukał innych rozwiązań. Konkurentów było wielu - SmartMedia, MultiMediaCard, Memory Stick - jednak król okazał się jeden. Format Secure Digital zaprezentowany w 2000 roku, szybko podbił rynek, łącząc niewielkie gabaryty, przyzwoitą pojemność oraz niską cenę. Z czasem ilość producentów kart i urządzeń je obsługujących rosła, aż standard stał się głównym graczem na rynku. Specyfikacja SD wkrótce stała się jednak niewystarczająca, głównie w kwestii pojemności, dokonano więc pewnej modernizacji... Tak w 2005 roku narodziło się SDHC, które dominuje w tym sektorze po dzień dzisiejszy. W poniższym artykule dokonamy przeglądu najpopularniejszych kart SDHC o pojemności 16GB i sprawdzimy, kto zasługuje na miano króla prędkości.

Autor: costi - Michał Kościelak

Gdy na początku lat 90. ubiegłego wieku pojawiły się pierwsze aparaty cyfrowe, zastępstwem kliszy była zazwyczaj pamięć wewnętrzna. Pierwszy aparat, który wykorzystywał karty pamięci, pojawił się w 1996 roku i korzystał z kast Compact Flash (CF). Standard ten, jak wspomnieliśmy we wstępie, powstał w 1994 roku, będąc w gruncie rzeczy zaadaptowaniem złącza IDE do małego nośnika pamięci półprzewodnikowej. Karty CF były fizycznie i elektrycznie zgodne ze złączem PCMCIA oraz elektrycznie zgodne z IDE 33-pin. Pozwalało to bezproblemowo podłączać karty do komputerów (adapter PCMCIA na CF to tylko płytka ze ścieżkami) i wykorzystywać karty zamiast dysków twardych, zachowując przyzwoitą prędkość transmisji. Można żartobliwie powiedzieć, że standard CF był pierwszym dyskiem SSD ;) Karty miały jednak swoje wady. Były dość sporych rozmiarów (choć w połowie lat 90-tych było najmniejszym kłopotem), ale przede wszystkim okazały się drogie z racji skomplikowanej konstrukcji - każda karta zawiera w sobie kontroler. W profesjonalnych rozwiązaniach wady te były bez znaczenia wobec zalet, ale na rynku konsumenckim cena była sporą przeszkodą. Nic dziwnego zatem, że kombinowano z różnymi innymi rozwiązaniami - najbardziej karkołomne pomysły to wykorzystanie dyskietek 3.5" czy też zintegrowanie w aparacie nagrywarki płyt miniCD. Oczywiście były to pojedyncze przypadki, ogólnie jednak rynek poszukiwał tańszej, alternatywnej pamięci półprzewodnikowej.

Czekać nie trzeba było długo - już w 1995 roku Toshiba zaprezentowała karty SmartMedia. Cieniutkie (0,76 mm!), nieco mniejsze od CF (45x37 mm), ale przede wszystkim dużo tańsze. Obniżenie ceny wynikało z prostoty konstrukcji: karta zawierała w sobie tylko komórki pamięci, zaś cały układ kontrolera został umieszczony w czytniku. Z punktu widzenia konsumenta miało to same zalety i jedną wadę - kontroler decydował, jakiej pojemności karty jest w stanie obsłużyć. Jeśli na rynku pojawią się karty o większej pojemności, wymagana będzie aktualizacja firmware kontrolera lub wymiana na inny model. Mimo tej niedogodności rozwiązanie to zostało zaadoptowane przez następców SmartMedia, czyli karty MultiMediaCard (MMC). Powstały one w 1997 roku w laboratoriach Siemens AG i SanDiska i oferowały jeszcze mniejsze gabaryty (24x32 mm, nie licząc grubości, która wzrosła do 1,4 mm), a przede wszystkim większą teoretyczną maksymalną pojemność - 16 GB vs 128 MB. Równolegle w 1998 roku Sony stworzyło swój własny standard Memory Stick, jednak nie wyszedł on poza urządzenia tej marki. Cechą charakterystyczną standardu Sony było wprowadzenie zabezpieczeń DRM. Zbiegło się to w czasie z rozwojem przenośnych odtwarzaczy muzycznych oraz ogólnie cyfrowej muzyki (głównie MP3) i spodziewano się, że owe zabezpieczenia będą kluczowe w zdobyciu sympatii przemysłu muzycznego. Z tego powodu w 1999 roku SanDisk, Toshiba i Matsushita (Panasonic) zawiązały konsorcjum, mające stworzyć nowy standard, oparty na MMC i wyposażony w zabezpieczenia DRM, jako konkurencję dla Memory Stick.

Standard ten został nazwany Secure Digital (SD), a samo konsorcjum przyjęło miano Secure Digital Association. Swoją rynkową premierę SD miał na targach CES w 2000 roku. Nowa karta zachowała wymiary MMC, jednak nieco przytyła (2,1 mm). W zamian za to dostała profil, który uniemożliwiał włożenie jej do czytnika do góry nogami, a styki zostały nieco zagłębione, co chroniło je przed przypadkowym zwarciem. Pojawił się także przełącznik uaktywniający blokadę zapisu. Dla użytkowników ważniejsze było jednak, że karta oferowała większe prędkości i pojemności, zaś wabikiem dla przemysłu medialnego miała być implementacja DRM. Czas pokazał (na szczęście), że wabik ten okazał się mocno nietrafiony, ale karty zostały dobrze przyjęte i bardzo szybko zwiększały swój udział w rynku, przejmując palmę pierwszeństwa od standardu SmartMedia. W 2001 roku SmartMedia miała około 50% udziału w rynku, zaś w 2005 SD/MMC przejęły 40%, przy ciągle malejącym udziale SM. W 2007 karty SmartMedia przestały być wytwarzane, co było ostatecznym potwierdzeniem dominacji SD.

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …
• następna ›
• ostatnia »